Ze hebben geen idee en leg het maar eens uit.
eens neergesmeten
en neergestreken gieren
azen op de dwaasheid
die door haar aderen
giert
en stokkend in verstikking
gedreven in zijn armen
verkrampt.
ogen dicht
wat ik niet zie
zal er niet meer zijn
als mochten ze ooit weer
openen
maar ik blijf, verdrijf
jij en jou en wij, mij
hij die ik liever vergat.
lichtjes wiegend wel ik en
hou mezelf voor
gek
jij! hoer die je bent! – in angstig
opengesperde staar
trilt mijn lijf vaneen
terwijl jij angstvallig
stukken in je armen klemt
en diegenen die haar in de steek lieten, leven verder van hier naar daar en denken niet aan haar en de pijn van het zijn in een besef dat haar dromen ontnomen heeft. |